Mijmeren over de Nieuwe Aarde?
Soms raak ik zo verward door alle informatie die ik voorbij zie komen. Er worden allerlei termen gebruikt alsof ik zou moeten weten wat ze precies betekenen. Oude aarde vs Nieuwe aarde is er zo één.
Gelukkig vind ik het heerlijk om te mijmeren over zoiets. Vandaag ging mijn mijmering over de nieuwe aarde. Ik zag een plaatje voorbij komen met 2 aardes. Eén daarvan lijkt dood en de andere stralend. De laatste zou dan de nieuwe aarde moeten zijn. Op het plaatje lijken ze echt gesplitst. Mijn vraag is of het echt zo zal gaan. Splitsen we af? Blijven er dan mensen achter en gaan er dan mensen “door”?
Het lijkt mij niet echt waarschijnlijk dat er een fysieke splitsing van de aarde en het leven daarop zal plaatsvinden. Dan zou er een dag des oordeels moeten zijn. Jij wel en jij niet of nog niet. Zo heeft de schepper waarin ik geloof dat niet bedacht.
Toch voel ik aan alles dat er wel steeds meer 2 werelden op aarde aan het ontstaan zijn. Zou het kunnen dat die 2 werelden door elkaar heen hier op deze aarde bestaan? Dat is denk ik meer zoals ik die nieuwe aarde zie. Eigenlijk net zoals Jezus niet opnieuw naar de aarde zal komen; hij zal opstaan in je hart. Zo zal het met de nieuwe aarde ook gaan. Het is een ervaring van de aarde vanuit het hart.
Nu ervaren we de aarde op een bepaalde manier. We hebben daar een soort gemeenschappelijke ervaring van. Dit is een collectieve ervaring. We noemen dit dan ‘het collectief’. Maar als er nu heel veel mensen de aarde anders gaan ervaren, dan ontstaat er ook een nieuw collectief. Dit nieuwe collectief is dan de nieuwe aarde.
Als ik er een voorstelling van maak dan is het een wereld waar vanuit het hart geleefd wordt. De mensen zijn autonoom, ze beslissen voor zichzelf. Ze herinneren zich al een stuk meer wie ze werkelijk zijn, ze staan in contact met hun hogere zelf, hun lichaam en hun gevoel. Maar vooral laten ze zich leiden door resonantie. Wat voelt goed, in overeenstemming met wie ze zijn? Het vormgeven van het dagelijks leven zal bewuster en daarom gemakkelijker gaan. Het wordt een bewuste creatie. De beren op de weg zijn verdwenen.
Op die manier leven en ervaren kan heel goed op de aarde waar ik nu met twee voeten op sta. Samen met de mensen waarvan ik… ik durf het bijna niet te zeggen maar …. waarvan ik denk dat ze nog wel even op de oude manier zullen leven. De mensen die voorlopig nog ingeplugd zijn in het oude collectief waarin het menselijk brein het leven bepaalt. Het maakt onderscheid, ja vs nee, goed vs slecht. Het bedenkt, het wikt en weegt, en bevat een heleboel ‘ja maars’.
Zelf ben ik er nog niet hoor. Mijn brein bepaalt nog aardig mijn leven. Het bewust worden hiervan is al een stapje dichterbij komen. Ik ben dankbaar dat ik al steeds meer kan voelen vanuit mijn hart. Met elk klein stapje ben ik blij. Ook ben ik blij dat ik straks geen afscheid hoef te nemen van mijn dierbaren die nog niet openstaan voor een ander bewustzijn. We blijven samen op deze planeet.